คำมะเก่า

     “แก่นตาควักออก เอาบ่ากอกเข้ายัด” หมายถึง ของมีค่าอยู่กับตนไม่รู้จักใช้ แต่ไปหาสิ่งไร้ค่ามาแทน

     “ของกิ๋นลำอยู่ตี้คนมัก ของฮักอยู่ตี้คนเปิงใจ๋”  หมายถึง ความพึงพอใจของแต่ละบุคคล ไม่สามารถบังคับกันได้

    “ขี้โลภปันเสีย ขี้เหลือปันได้” หมายถึง คนโลภมักจะเสียของ คนไม่โลภมักจะได้ทรัพย์

    “คนจะดี ตึงดีเมื่อผ้าอ้อมปอก คนจะวอก มันตึงวอกต๊าวต๋าย” หมายถึง คนดีก็จะดีตั้งแต่แรก คนโป้ปดมดเท็จ มันก็เป็นแบบนั้นไปตลอด

    “คนหมั่น ยากไร้ มีคนสงสาร ขี้คร้านแอวยาน ไผบ่ผ่อหน้า” หมายถึง คนขยันหมั่นเพียร แม้ยากไร้ ก็มีคนสงสาร คนขี้เกียจสันหลังยาว ไม่มีใครสนใจ

    “คนอู้ได้ปากนัก อมแพะเต็มปากยังบ่ฮู้ตัว” หมายถึง การห้ามคนพูดมากให้หยุดพูดเป็นการยาก

    “คนเฮามนุษย์ อย่าไปหัวแข็ง หื้อร่ำเปิดแยง ต๋ามธรรมพระเจ้า” หมายถึง อย่าทำเป็นคนหัวแข็งดื้อด้านว่ายาก สอนยาก

    “ใคร่ขี้ล่นหาขอน ใคร่นอนล่นหาสาด” หมายถึง คนที่อยู่ไปวันๆอย่างไม่มีความกระตือรือร้น ถึงเวลาจำเป็นจึงจะเตรียมตัว

    “เฒ่าหัวเฒ่าหาง ตางกลางยังบ่เฒ่า” หมายถึง คนแก่ที่แก่แต่ตัวหัวใจไม่ยอมแก่

    “ตกต๋าเปิ้นเป๋นดีใคร่หัว ตกต๋าตัวเป๋นดีใคร่ไห้” หมายถึง อย่าหัวเราะเยาะเมื่อผู้อื่นทำพลาด เพราะเมื่อเราทำพลาดเราก็จะถูกหัวเราะเยาะเช่นกัน   

    “ตางไปวัดหมอง ตางไปหนองเหลี้ยม” หมายถึง คนที่หลงผิดจนยากจะเห็นธรรม

    “ต๋าอยู่หน้า ผ่อหน้าบ่หัน” หมายถึง ความบกพร่องของคนอื่นนั้น เรามองเห็นได้ชัด แต่ความบกพร่องของตนแล้วมักจะมองไม่เห็น

    “เปิ้นว่าเสือ ตั๋วว่าพระเจ้า บ่ดีเน้อปี้น้อง” หมายถึง สิ่งที่คนอื่นมองว่าไม่ดี แต่เรากลับมองว่าดี