“ชุดเจ็ด หมู่บ้าน”

      

       ชุดเจ็ด หมู่บ้าน พวกเค้าอยู่ทุกที่ในหมู่บ้าน ไปทุกงานที่มี ตั้งแต่งานขาว-ดำ งานบวช ขึ้นบ้านใหม่ ชอบช่วยเหลือ รอบรู้ในเรื่องต่างๆ(เรื่องชาวบ้าน ยกเว้นเรื่องตัวเอง) เครื่องแบบคือเสื้อม่อฮ่อมคาดผ้าขาวม้า ชอบร้องรำทำเพลง จับกลุ่มรวมตัวกันตั้งแต่สองคนขึ้นไป สิงสถิตย์ตามซุ้มศาลา ม้าหินอ่อนหรือตามที่ร่มเย็นประจำหมู่บ้าน เปิดประชุมอภิบายได้ทุกเรื่องและทุกวันเวลา พวกเค้าคือใคร? ตำรวจมือปราบใช่ไหม?หรือเป็นพวกกำนัน-ผู้ใหญ่บ้าน ผู้ช่วยฯหรือสารวัตรกำนันที่มีหน้าที่สอดส่อง ดูแลช่วยเหลือผู้คนในหมู่บ้าน คำตอบก็คือ......สิงห์เริงปอย......
สิงห์เริงปอย ทุกคนจะมีสมญานามเรียกหาแตกต่างกันไป ตามลักษณ์ส่วนตัวของแต่ละคนและเอกลักษณ์ตอนเมา มักแทนสรรพนามตนเองว่า “พี่หนาน.....” เพราะเคยบวชเรียนมาแล้ว คลุกคลีอยู่กับวัด(เข้าวัดไปขอกับข้าวที่ตุ๊ปี้บิณฑบาตรมาแปลสภาพเป็นกับแกล้ม) ทุกคนชอบช่วยเหลือกิจกรรมงานต่างๆในชุมชน เป็นแรงงานช่วยกลางเต็นท์ ยกโต๊ะ ขนของ ตั้งแต่งานเริ่มจนงานจบจะอยู่ในทุกกระบวนการ โดยเฉพาะงานศพที่กลัวว่าเวลากลางคืนหลังพระสวดเสร็จและผู้คนเริ่มทยอยกันกลับบ้าน เจ้าภาพผู้สูญเสียจะอยู่ในอาการซึมเศร้าและเงียบเหงา บรรดาพี่น้องชุดเจ็ดก็จะพากันตั้งวงนั่งคำนวณตัวเลขหรือจับกลุ่มคุยกันถึงความดีของผู้ตาย เป็นเพื่อนเฝ้าศพที่ดี ดึกๆเข้าหน่อยเป็นห่วงว่าจะภาพและแขกที่เหลืออยู่ก็จะทำลาบหรือส้าดึกมาเป็นกับข้าว....(กับแกล้ม)มารองท้องป้องกันความหิวในช่วงเวลาข้าม โดยทุกคืนชุดเจ็ดจะมาก่อนอภิธรรมศพทุกวันและกลับในช่วงดึก เป็นแรงงาน เป็นเพื่อน เป็นคนครัว เป็นคนเดินซื้อของ จนกว่าจะเผา เมื่อเสร็จงานณาปนกิจฯแล้วก็ยังจะอยู่เฝ้าจนศพไหม้จนหมด(ชั่งเป็นคนดีจริงๆ)เสร็จแล้วยังกลับมาช่วยเก็บข้าวของรื้อเต็นท์อีก....5555 สั่งลางานศพ..... ด้วยใจรักในการช่วยเหลือของชุดเจ็ดจริง...มิได้หวังสิ่งใด นอกจากน้ำ...เมาที่เจ้าภาพจะหยิบยืนให้เป็นสินน้ำใจ
และหากใครว่า...ว่าชุดเจ็ดทั้งหลายไม่ทันสมัย ไม่มีศิลปะในดวงใจ โปรดสังเกตเวลามา...วววว.....สามารถร้องรำทำเพลงได้ทุกแนว ตั้งแต่ลูกทุ่ง สติง ร็อค ยันเพลงเพื่อชีวิต โดยเฉพาะแนวเพลงสุดท้าย....เมื่อเพลงลุงขี้เมาขี้เมื่อใดก็เมื่อนั้น....ทุกผู้ตัวคนจะตะโกนร้อง ใส่อารมณ์ผุดๆประหนึ่งว่า “ตนเองคือตัวเองในท่วงทำนองเพลง” และชุดเจ็ดทุกคนจะมีสเต็ปการแดนซ์ที่มันไม่เหมือนใคร ยากหาผู้ใดมาเลียนแบบได้กวน....เท่าอีกแล้ว สามารถพบเห็นได้ตามขบวนแห่ต่างๆ โดยสังเกตุที่หน้ารถแห่(รถเครื่องเสียง) เค้าจะสวมเสื้อหม้อห้อมที่เหมือนมีกระเป๋วิเศษของโดราเอมอน ที่มีอุปกรณ์การเมาครบเครื่อง กระเป๋าเสื้อหน้าอกบน ใส่มะม่วงหรือถั่ว กับแกล้มเล็กๆน้อยๆ กระเป๋าเสื้อด้านล่างซ้ายขวดน้ำอัดลมที่มีน้ำสีใส่อยู่ 1 ขวด(หรือชนิดสีแดง),กระเป๋าเสื้อด้านล่างขวามีขวดน้ำเปล่าสีขุ่น 1 ขวด เค้าเต้นอย่างมีกรอบคือ กางแขนออกจนสุดแล้วออกสเต็ปมือขวาถือแก้วที่ใส่เหล้า(เพลงมันส์ แดนซ์มันขนาดไหนเหล้าในแก้วก็ไม่มีวันหกหรือตกแตก)....
อธิบายเสียยืดยาวทีนี้คงรู้สินะว่าชุดเจ็ดคือบุคคลไหนในหมู่บ้านของเรา ไอ้ที่เราเรียกว่า “ขี้เหล้าหลวงทั้งหลายนั้นเองพี่น้อง” 5555.....เมาได้ตลอดเจ็ดวัน จันทร์ อังคาร พุธ พฤหัส ศูกร์ เสาร์ อาทิตย์ พี่แก่ไม่เคยส่างเมา........